Somos seres dotados para a linguaxe e grazas
a ela e con ela construímos o que somos. Temos por
iso unha inesgotable confanza nas palabras, no seu
poder para argumentar e emocionar, para persuadir e
civilizar. Coas palabras elaboramos mundos, teorías,
relacións, ficcións, leis, sonos..., aínda que tamén con
elas podemos destruír, danar, enganar ou confundir.
É por iso que, entre outras misións, confamos nas
palabras para defender as virtudes e as recompensas
da lectura. Estamos convencidos de que se acertamos
nas descricións, as metáforas ou os razoamentos
poderemos orientar aos escépticos ou os indiferentes
cara aos libros, impulsalos a descubrir os gozos que
outros descubriron antes.
Eu, aínda que gran parte dos días me mostro
seguro da forza das palabras para invitar a ler e
procuro ser consecuente, non poucas veces dubido
de que a reiterada apoloxía da lectura poida espertar
curiosidade, ánimo ou paixón polos libros. É posible
mostrar realmente a alegría dende a que un fala cando
defende a lectura dun libro? Que perciben en verdade
os outros cando observan o meu entusiasmo ou o meu
silencio ditoso? Entenden os meus argumentos ou dan o
mesmo signifcado a palabras como emoción, pracer ou
fantasía? Neses días indecisos penso que é imposible
traspasar a outros a íntima felicidade que un sentiu
lendo un poema, un ensaio, un conto, unha novela.
O titubeo non impide, non obstante, a perseveranza.
É por iso que sempre preferirei a discreción do
exemplo á baranfunda dos discursos. Se me presento
ante un grupo de nenos limítome a abrir un álbum
ilustrado e lelo con delicadeza e fervor, se estou en
fronte de adolescentes non lles falo nin como un colega
nin como un académico senón como alguén que coa
súa idade descubriu nos libros o que a vida lle ocultaba,
se debato cos meus alumnos procuro inculcarlles
amores antes que deberes cara aos libros, se traballo
con profesores aléntoos a actuar sempre como lectores
antes que como eruditos, se me dirixo a nais ou pais
intento facerlles ver a importancia de ofrecer modelos
e estímulos, se converso con outros lectores sobre un
libro non oculto os meus pensamentos pero non os erixo
en verdade. Non sei se esa actitude é convincente,
se axuda ou non a crear lectores, pero penso que
actúo como deberían actuar sempre os lectores,
sen arrogancia, sen conciencia de superioridade,
procurando regalar o único que nos está permitido:
o testemuño dunha alegría, a manifestación dunha
experiencia singular cun conxunto de palabras que
alguén armou para nós, aínda que o seu rostro nos sexa
descoñecido ou a súa vida transcorrese hai milenios ou
o seu cuarto diste centos de quilómetros do noso.
Juan Mata
Este texto é un agasallo do autor para
as Bibliotecas Escolares de Galicia, co gallo do
Día Mundial do Libro, 2010
Ano do Libro e da Lectura de Galicia
Ningún comentario:
Publicar un comentario