13/03/17

NOVIDADES LECTORAS

JOÃO MANUEL RIBEIRO MEU AVÓ, REI DAS PEQUENAS COUSAS


Autor: João Manuel Ribeiro
 Ilustracións: Catarina Pinto 
Tradución de Ánxela Gracián

"Eu non teño trono, coroa ou palacio coma os reis do mundo. Eu son un rei diferente de todos os outros. Eu son rei de min mesmo e da miña vida. Sendo rei, son señor de todo o que me pertence.

Iso é o que significa reinar. Eu reino sobre a miña vida, decido que facer, cando e como vivir. Reino sobre os meus pensamentos e ideas. E gústame ollar as cousas, non como realmente son, senón como poderían ser ou como a min me gustaría que fosen.
O que fago é sinxelo: soño, transformo a realidade, dou renda solta á imaxinación. Fágoo de tal maneira que non sei exactamente onde termina o real e comeza a fantasía".
Confeso qu
e non comprendín a metade do que o avó dixo, pero, gustoume moito o modo en como falou, co ollar asolagado de alegría, os xestos sinxelos e a postura dun rei. Pensei, ensimesmado: –O avó é rei! Viva o rei! Viva o avó!

Hércules de Ediciones 

Idade recomendada: + 11 anos
Temática:Familia, Afectos, Memorias

Meu Avó, Rei das Pequenas Cousas, como o título fai prever, céntrase nunha figura cuxo retrato comeza a deseñarse, directa e indirectamente, logo na abertura da narrativa: «El palacio del abuelo era la casa de la era» A metáfora anunciada polo título prolóngase ao longo de todo o relato e moitas asociacións do protagonista cun rei acompañan tamén identificacións como, por exemplo, casa da eira-palacio ou bicicleta-cabalo alado. Estas asociacións esténdense ao discurso visual da publicación, da autoría de Catarina Pinto, composto a partir dunha técnica mixta (recorte, colaxe, fotografía, etc.), que crea a ilusión de distintas texturas e perspectivas. Desde a capa e contracapa (que forman unha unidade semántica), pasando polas gardas da publicación, ata as imaxes do miolo do volume, as ilustracións dan conta do carácter marabilloso de certos momentos, da forte presenza de elementos naturalistas, da profunda conexión afectiva entre as personaxes e do tratamento de temáticas intemporais. O amor, que serve para «sazonar todas as cousas», como se di no texto, o amor aquí dado a coñecer en múltiples vertentes –o amor do neto polo avó, o amor do rei-avô pola súa raiña ou o amor á natureza–, distínguese como un dos eixes semánticos estruturantes da acción. Extracto da crítica de Sara Reis dá Silva



O OSO E O PIANO


Autor: David Litchfield Tradución de Pilar Bendoiro


"Un día, no bosque, un osiño atopou algo que non vira nunca. –Que será esta cousa tan estraña? –pensou. E con medo, tocouna cos súas pequenas e robustas poutas... Co tempo, o oso aprendeu a tocar o estraño instrumento. Un día, por casualidade, os fermosos sons do piano chegaron a oídos dun pai e o seu fillo, que xantaban no bosque. O oso acompañounos nunha incrible viaxe, e a súa extraordinaria habilidade converteuno nunha gran estrela. Conseguiu a fama, a fortuna e toda a música do mundo, pero botaba de menos aos seus amigos e á familia que deixara atrás. Unha emocionante historia de exploración e pertenza".



EN FAMILIA! E OUTROS PARENTES



Hércules de de Ediciones vén de publicar no 2016 o libro En familia! de Alexandra Maxeiner, con ilustracións de Anke Kuhl. A tradución ao galego é de Rosa ,Marta Gómez Pato. O álbum ten recibido o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil de Alemaña.

Como ben nos indica no título: En familia! sobre a filla da nova parella do irmán da exmuller do pai e outros parentes, o libro presenta a diversidade de familias coas que nos podemos atopar na sociedade: con dous pais, con dúas nais, con só pai ou nai, con pais  separados, con medios irmáns e medias irmás, con dúas casas ... concluíndo que cada familia é única.

Esta proposta non debería faltar nas bibliotecas escolares, ben nunha selección para pais e nais, ben nunha mochila para as familias ou mesmo para traballar co alumnado a diversidade familiar, nada allea ás nosas escolas.





"Ben pelexa ás veces coa súa irmá Lisa.

Mía non ten irmáns, pero ten todo por duplicado. Jakob ten un tres cuartos de pai a quen quere moito. Carla e Moritz teñen dúas mamás e dous papás.

Jule está triste e non ten ganas de ter unha nova mamá. Paula celebra o seu aniversario dúas veces ao ano.

A Moritz o seu pai lle chama parrulo?.

Leoníe ten a mesma voz ca a da súa nai.

Pero todos teñen unha cousa en común: cada un pertence a unha familia,e como esta só hai unha no mundo".


Ningún comentario:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...